Łobozew
ŁOBOZEW |
 |
) |
Ważniejsze epizody z dziejów:
1526 r. – pierwsza wzmianka o miejscowości lokowanej przez Kmitów na prawie wołoskim.
1531 r. – we wsi obrabiano 8 łanów ziemi i nosiła nazwę Łobozew. Podobną w 1536 r., 1589 r.
1607 r. – ponownie pojawia się nazwa Łobozew.
1672 r. – podczas ostatniego już najazdu czambułów tatarskich Nuradyn-Soltana na Bieszczady we wsi ocalało tylko 5 domów, ( w pobliskiej Teleśnicy też 5), ordyńcy ograbili i spalili wieś, a mieszkańców uprowadzili na wschód do niewoli. Miejscowość była wówczas własnością Zielińskiego.
1816 r. - wojskowy spis ludności cyrkułu sanockiego obrazuje stan miejscowości po zniszczeniach wojen napoleońskich. Wieś liczyła 709 mieszkańców ogółem, było w niej 106 domów, 192 rodziny, 1 duchowny, 2 szlachciców, 89 chłopów zdolnych do służby wojskowej, 61 nieużytecznych mężczyzn do służby wojskowej, 1 szeregowy, 4 czasowo niezdolni do służby, 5 żonatych z dziećmi bez opieki, 4 wdowców, 144 chłopców do 14 lat, 41 chłopców w wieku od 15 do 17 lat, 356 kobiet i dziewcząt, 153 mężczyzn żonatych, 200 osób nieobecnych podczas spisu (uciekli). W inwentarzu spisano ponadto 15 koni ( w tym 11 klaczy i 4 wałachy) 132 woły i 85 krów. We wsi w ogóle nie było owiec.
1919 r. - w połowie marca polski oddział totmistrza Bogusza z Ustrzyk Dolnych (30 piechoty i 40 kawalerzystów) przez Łobozew podszedł skrycie nocą pod Teleśnicę Oszwarową, bez strzału zdjął warty i wziął do niewoli sztab ukraińskiej jednostki mającej nazajutrz uderzyć na Ustrzyki Dolne. Po zaciętej nocnej walce Ukraińcy zostali rozbici i rozproszeni, lecz oddział rotmistrza Bogusza stracił też wielu ludzi. Do ataku na Ustrzyki nie doszło. 1921 r. – wieś liczyła 168 domów i 1088 mieszkańców (701 greko-katolików, 342 rzymsko-katolików, 45 Żydów wyznania mojżeszowego). We wsi pracowała cegielnia i browar.
1945-1951 r. – miejscowość znajdowała się w granicach ZSRR. Po powrocie do Polski osiedlili się w niej przybysze z Sokalszczyzny, Rzeszowszczyzny i Kieleckiego.
Zabytki:
) |
2. Kaplica Św. Antoniego zbudowana ok. 1920 r. z ołtarzykiem z I poł. XVII w. we wnętrzu.
3. Jednonawowy drewniany kościół rz. kat. p.w. Najświętszego Serca Jezusa wzniesiony w połowie XIX wieku konstrukcji zrębowej.
Pomniki przyrody:
W miejscu dworu ocalały: stare brzozy (220 cm), lipy, klony, graby, świerki pospolite (230 cm), okazałe pomnikowe lipy szerokolistne, dęby szypułkowe. Już na granicy lasu rośnie okazały dąb szypułkowy – pomnik przyrody (400 cm), a w rozległych kwaterach drzew owocowych najokazalsze jabłonie osiągają 280 cm obwodu. W dolnych partiach ogrodu, już przy drodze do Teleśnicy, rosną majestatyczne modrzewie. Ogrody i dwór wtopione są dziś w naturalny krajobraz leśny.
Trzy kilkusetletnie lipy i dąb ( na wschód od dworu) w miejscu po cerkwi z 1846 r.
Miejsca martyrologii:
Pomnik z tablicą upamiętniającą śmierć 11 mieszkańców wsi zamordowanych w 1944 r. przez hitlerowców.
Opracował: Stanisław Orłowski